De buren van twee huizen verder hebben de laatste tijd regelmatig bonkebonk muziek aanstaan. Zo hard, dat het bij mij naar binnen dendert. Met mijn huidige prikkelgevoeligheid en sensitieve zenuwstelsel is dat geen doen voor mij en heel erg stressvol.
Ik was al eens aan de deur geweest om te vragen of ze het iets zachter konden zetten maar dat had niet veel uitgemaakt. En dus ging ik er een aantal dagen later nog een keer heen. De vrouw zat volop in haar ego. Ze zei wel dat ze het tegen haar zoon zou zeggen maar ook dat het aan mij lag. Ik was de zeikerd en ik kreeg nog een aantal onwaarheden naar m’n hoofd geslingerd. Toen ik totaal overdonderd en geschrokken van haar reactie maar wegliep (ego- reactie), riep ze me nog na dat ze de muziek nog harder zouden gaan zetten en dat werd ook even gedaan.
Ik voelde me boos, verdrietig, machteloos. Door met ego op ego te reageren kon ik dit niet oplossen. Dan zou het alleen maar meer uit de hand lopen.
Step out the story was in dit geval dus dat ik uit het ego moest stappen, niet met ego op ego reageren maar met de ziel.
Ik heb een kaartje door de brievenbus gedaan met ‘Dank je wel voor jullie begrip!’ Ook heb ik i.p.v. boze haatgedachten en energieën op hun af te sturen, liefde en licht gestuurd.
Het was de rest van de avond rustig. Is hiermee de geluidsoverlast ook definitief opgelost? Dat weet ik nog niet. Maar misschien gaat het hierbij nog het meest om een keuze van hoe ik zelf in het leven wil staan. Als we namelijk allemaal deel uitmaken van hetzelfde collectieve energetische veld, dan schaden boze haatgedachten niet alleen de ander, maar ook mijzelf.
Autonomie is in deze dan ook dat je niet steeds reactief bent en je reacties van anderen laat afhangen maar dat je reageert vanuit je eigen waarden en normen.
Oftewel: ‘Dat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet ‘
