Toen ik laatst in donkere gedachten en roerige emoties zat, vroeg ik me voor de zoveelste keer af waarom dit hele gedonder überhaupt is.
‘Om te leren, voor de zielsontwikkeling’, zeggen de Happinez verhaaltjes. Maar waarom is dat dan nodig? En is dat echt waar? Is karma niet gewoon een verkapt social credit systeem? En wat is de zin van lijden?
‘Misschien is er wel helemaal geen zin, is alles zinloos.’ dacht ik, me huilend omwentelend in m’n eigen misère.
‘Maar als lijden dan toch zinloos is, kan ik er net zo goed mee ophouden’ zei een stemmetje in mij. Van deze gedachte, dit inzicht, moest ik meteen innerlijk lachen. Ik voelde weer wat ruimte. Inderdaad, ik hóefde niet te lijden.
Het deed me beseffen dat er een verschil is tussen pijn (de sensatie de wij als pijn ervaren) en lijden.
Gedachten, gevoelens, gebeurtenissen kunnen uiterst naar en pijnlijk zijn maar dat is iets anders dan eraan lijden, oftewel er helemaal in meegaan en er allemaal verhaaltjes over maken in je hoofd (‘waarom ik, ik ben zielig, ik heb het ook heel zwaar, ik kan dit niet aan’ etc.)
Dit werd me duidelijk tijdens een erge migraineaanval die ik vlak daarna kreeg. Ik ervoer een enorme fysieke pijn, maar ik leed er niet aan. Ik kon de pijn ervaren zoals hij was (lichamelijke sensaties) maar ik was geen slachtoffer van de pijn. Onder het geweld van pijn en misselijkheid was mijn stemming vredig. En dat is wat het verschil maakt tussen pijn en lijden: in het oog van een storm van pijnlijke sensaties (fysiek en/of psychisch) de innerlijke vrede bewaren.
