Je hoort het zo vaak zeggen: je moet van jezelf houden. Vele artikelen en zelfhulpboeken zijn eraan gewijd hoe je dat dan moet ‘doen’. ‘Ik hou van je’ of ‘ik hou van mijzelf’ in de spiegel zeggen… het waren dingen waar ik niet zoveel mee kon, die niet bij mij aankwamen. Totdat ik ineens een inzicht kreeg over waarom dat zo was.
Ik deed mee met een online meeting over Zijnsoriëntatie en ervoer tijdens de meditatie die we deden heel helder hoe ik bewustzijn, open ruimte, liefde, levenskracht, vertrouwen, heelheid, de boeddha natuur, ben (elk woord schiet eigenlijk tekort), door het alleen toe te laten dus zonder er actief iets voor te hoeven doen. Er was geen waarnemer en niet datgene wat waargenomen wordt. Ik had het inzicht dat als je wel veronderstelt dat er een waarnemer en een waarneming is, je dualiteit creëert terwijl het bewustzijn, het open veld of hoe je het ook wilt noemen, juist eenheid en zelf gewaar is.
Toen ik de dagen erna meer en meer tijdens meditaties dit bewustzijn ging ervaren kreeg ik nog een verder inzicht over zelfliefde. Als je namelijk zegt dat je van jezelf houdt of dat anderen zeggen dat je dat moet doen, is dit eveneens dualiteit: dit veronderstelt namelijk dat er iemand/iets in jou is die liefde voelt en er een ander iets/iemand in jou is voor wie dit is bedoeld. Maar wie zijn dat dan en bestaan dat subject en dat object eigenlijk wel? Ik ervoer dat dit voor een afsplitsing in mezelf zorgde die in werkelijkheid niet bestaat. Toen ik namelijk ervoer dat ik dat bewustzijn, de liefde zelf ben, was meteen het hele concept of verhaal van van jezelf houden overbodig en overstegen.
Het is iets waar je niks voor hoeft te doen of aan hoeft te werken om het te krijgen want je bent al liefde. I.p.v. ‘houd van jezelf’ zou ik dus zeggen ‘Wees of herinner je je ware natuur’
